Mindelo is economisch erg belangrijk voor de hele archipel. Het heeft die positie volledig te danken aan haar baai want het eiland is kurkdroog. De baai is makkelijk  toegankelijk en biedt beschutting voor beroepsvaart en zeilers. Gecombineerd met haar postie midden in de oceaan, de goedkope arbeidskrachten, de politiek stabiele "democratie" en de zon, trekt het niet alleen zeilers, cruiseschepen en andere beroepsvaaart aan maar ook 'Chineze" industriële vissers die hun  oceaan leeg vissen, die de prijs van de lokale vis doen stijgen  en er voor zorgen dat het orderboekje van de reparatiewerf gevuld blijft.

Voor zeilers maakt dit een aantrekkelijke springplank voor hun oceaanoversteek: Kaapverdië-Brazilië is de kortste oversteek. Niet te verwonderen dat een Duitser er een kleine jachthaven uit de grond heeft gestampt voor zij die niet voor anker willen liggen of een dringende reparatie nodig hebben, zoals de trimaran op de foto die, onderweg van de  Canarische  Eilanden,tegen een drijvende container is gevaren. 

Hij had ook plannen om een tweede marina te bouwen in de hoofdstad Praia op Santiago, het andere economische hart van het land. Hij heeft de duimen moeten leggen tegen de Chinezen. 

Werk aan de winkel.

Huizen op het land. Zonder commentaar.

Het strand met aangespoelde boei, een stukje natuur en veel vieze rommel. 

De overdekte markt.

Dat strand was op de koop toe bezaaid met honderden  aangespoelde plastic ballonnetjes. 

Soms wordt de bal misgeslagen want deze opgeblazen condooms zijn Portugese Oorlogschepen, een soort kwal. Door hun drijflichaam blijven ze drijven en verplaatsen ze zich met de wind. Ook kan dit "zeil" in een bepaalde hoek gedraaid worden, zodat het invloed kan uitoefenen op de richting waarin het zich beweegt. Zelfs schuin tegen de wind in voortbewegen is mogelijk. Wanneer er gevaar dreigt wordt de lucht uit de blaas gelaten om dan in de diepte te  verdwijnen. 

Plots vond ik het  geen rommel meer.Toch bleef er genoeg andere over om vragen bij te stellen.

Op een ochtend kwam een zeilboot  de baai in gevaren. Op de spiegel (=achterkant) wapperde een Belgische vlag. Niets bijzonder want er varen misschien meer buitenlandse boten met deze vlag dan Belgen. Wat het anders maakte was dat er iemand op  het voortplecht stond te wuiven. Waarschijnlijk iemand die, tegen beter weten in, blij is om een andere Belgische boot te zien. Het  maakte me niet uit, ik wuif graag eens terug en deed verder met wat ik bezig was ook al  zou dat  weinig of zelfs niets kunnen zijn geweest. 

De boot komt dichter en dichter en de man blijft maar zwaaien. Zou zijn motor stuk zijn en lig ik in zijn bezeilde koers?

De zwaaier heeft wel wat weg van Clive, waarmee ik gedurende maanden kwade en goede dagen heb gedeeld op Lanzarotte maar zijn boot is veel kleiner en  bescheidener en hij zou pas over 9 maanden zijn boeg  naar Kaapverdië richten.  Uiteindelijk sloeg mijn twijfel om in zekerheid. Het was Clive ! (zie 2018/Lanzarote)

Clive nu in Kaapverdië met een veel grotere boot? Hoe kon dat? Later op de dag vertelde hij dat hij op de Canarische Eilanden naast deze Belgische boot lag. De welstellende eigenares had die  gekocht om haar vriendje een plezier te doen. Niet de boot maar wel de relatie liep op de klippen en vriend vertrok naar Guadeloupe. Zelfs een orkaan mildert na verloop van tijd.Zo ook de wrevel tussen beiden. Bij gebrek en zeebenen en ervaring vloog ze hem achterna en vroeg aan een koppel om de boot voor haar over te varen. Op de Canarische Eilanden zouden ze  een 3de bemanningslid aan boord  nemen. Dat ging niet door en ze stelden Clive voor om mee te varen tegen voorwaarden die hij niet kon en wilde weigeren. Jammer genoeg waren ze gebonden aan een strak schema. Buiten een drankje en Clive te helpen aan een oplossing voor een klus aan boord,  hadden we niet veel tijd over.