São Nicolau

0p eigen kracht weer verder. Op naar São Nicolau.

In Tarrafal een Nederlandse tegen het lijf gelopen die hier woont, omdat ze liever haar geld  uitgeeft in de kleine winkeltjes van een arm en warm land  dan in de schreeuwerige winkelstraten in de regen.

Het is ook de plaats waar de toiletdeuren voor zich spreken.

In baai lag al meer dan een jaar een Franse zeilboot waar niemand naar omkeek. Ook de lokale bevolking niet want alles zat er nog op en aan zo als op  het ogenblik dat de schipper haar verliet. Dit om aan te geven dat er totaal geen veiligheidsprobleem is. Jammer dat enkele lokale kinderen  de zeilers een andere indruk geven door voor te stellen om op hun bijbootje  te passen. Zouden ze niet beter naar school gaan en zouden de Kaapverdische Escudos of de Euros niet beter besteed zijn in de lokale handel van hun ouders? Schattige krullenbolletjes of terreinwagens, wie we ook zijn, waar we ook zijn, we laten ons leiden door emoties.

Op het internet staat die zeilboot trouwens te koop. Uit nieuwsgierigheid heb ik de eigenaar proberen te bereiken maar hij gaf niet thuis. Overleden of wat anders? Een buitenstaander kijkt soms met gretige ogen naar ver-weg-zeilers maar ook in deze wereld gebeuren er malheuren. Dronkenschap, ziekte, depressie, familiaal geweld, armoede. Niets menselijks ontbreekt in deze biotoop.

Monte Gordo, met 1312 meter, 's eilands hoogste berg.

Rust, zelfs in de hoofdplaats Ribeira Grande. Een verschil met Mindelo.